Xa sabes que me encantan os teus cadros. Son fermosos, pero una cousa que me impresiona moito é que trasmites moi ben con eles, eu podo ver as emocións das persoas que pintas, os seus anhelos, neste caso ese agarimo co que a rapaza colle a pomba, como eu cando acariño o meu gatiño. E penso que é moi difícil, xa non só saber pintar, senon saber comunicar os sentimentos coa pintura. moitos bicos.
A figura que non se quita a máscara agocha a súa escura intención e vende pombas para unha paz de mentira, que non existe. A muller que acolle a pomba nun escorzo ampara a fraxilidade desa pomba, a fraxilidade da paz. Moito me presta o receptiva que eres cando miras estes traballos, non é extraño porque ti a través das túas letras traduces e plasmas todo un mundo de sentimentos e emocións. O dibuxo e a pintura non é difícil, o complicado é facer algo do que realmente nos sintamos satisfeitos pero tal vez iso mesmo, por esa insatisfacción seguimos nesa busca que nunca remata. Bicos, Mariola
Xa sabes que me encantan os teus cadros. Son fermosos, pero una cousa que me impresiona moito é que trasmites moi ben con eles, eu podo ver as emocións das persoas que pintas, os seus anhelos, neste caso ese agarimo co que a rapaza colle a pomba, como eu cando acariño o meu gatiño. E penso que é moi difícil, xa non só saber pintar, senon saber comunicar os sentimentos coa pintura.
ResponderEliminarmoitos bicos.
A figura que non se quita a máscara agocha a súa escura intención e vende pombas para unha paz de mentira, que non existe. A muller que acolle a pomba nun escorzo ampara a fraxilidade desa pomba, a fraxilidade da paz.
ResponderEliminarMoito me presta o receptiva que eres cando miras estes traballos, non é extraño porque ti a través das túas letras traduces e plasmas todo un mundo de sentimentos e emocións.
O dibuxo e a pintura non é difícil, o complicado é facer algo do que realmente nos sintamos satisfeitos pero tal vez iso mesmo, por esa insatisfacción seguimos nesa busca que nunca remata.
Bicos, Mariola