venres, 28 de abril de 2017

Un par de cañas



Después del último ocaso

                                              Fui consciente de tu pérdida. Después del último ocaso.
                                              Pertenecías al viento y al agua
                                              y yo era tierra rojiza.
                                              Hablablas lenguas extrañas
                                              mientras las mías, sin artificios,
                                              luchaban por imponerse
                                              en tus raíces.
                                              Yo era calor y poesía,
                                              tú furia y tempestad.

                                              Yo te hacía el amor
                                              con mis ojos y mis manos,
                                              tú me cogías y te derramabas en mi ser
                                              sólo por pura necesidad.

                                              Fui un invento tuyo 
                                              para saciar tu sed
                                              y yo seguía mendigando
                                              una caricia que contentase
                                              las llagas que provocabas en mi vientre.
                                              Fui pequeña, soñadora a pesar de todo.
                                              Fui invierno cuando sólo quería
                                              un verano que calentase mis pechos.
                                              Fui oscuridad gracias a ti.
                                              Ahora, después del último ocaso
                                              ya no me perteneces.
                                              Y no me importa.






3 comentarios:

  1. Moitas grazas Balbi pola túa xenerosidade. un biquiño moi grande.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Faltoume dicir que a muller con esa redondez da cara faiseme como coñecida, mira ti. Torna a mirada cansa,(non sei se polo para de cañas ou porque está sonmolenta). En calquera caso esa mirada trazada tan sutilmente que transmite tanto. biquiños.
      (publico o teu outro comentario deste xeito, non puden facelo dende o correo)




      Ainda non seguindo ningún modelo en concreto os rasgos semellan as veces a xente coñecida, o noso subconscente vai rexistrando todo, e os rasgos de os rostros coido que incluso mais xa que neles aprendemos a leer os estados de ánimo.

      Ese ollar canso, si é por causa do efecto das cañas ou porque ás bote de menos, quen sabe...:)

      Gracias a ti, Mariola, o teu poema pareceume unha xoia, encantoume e fun a buscalo contando coa túa xenerosidade.
      Bicos

      Eliminar
  2. Faltoume dicir que a muller con esa redondez da cara faiseme como coñecida, mira ti. Torna a mirada cansa,(non sei se polo para de cañas ou porque está sonmolenta). En calquera caso esa mirada trazada tan sutilmente que transmite tanto. biquiños.

    ResponderEliminar