venres, 19 de maio de 2017

Fíos


                                                           Siempre están los hilos.
                                                           La maraña de hilos 
                                                           que la memoria ensambla por 
                                                           analogía. De no ser 
                                                           por esos hilos, 
                                                           la existencia -¿la existencia?- 
                                                           todo sería un cúmulo de 
                                                           fragmentos -¿de fragmentos?-, 
                                                           bueno, destellos si se quiere. 
                                                           Todo sería destellos. Inconexos.

                                                           Chantall Maillard

2 comentarios:

  1. Moi ben acertado o poema e o cadro. Cada un suxeita eses fíos dunha maneira concreta e sen eles a nosa memoria quedaría deslabazada. E si, quizais serían destellos, quen sabe...
    E a memoria ten esa cor azul tan fermosa? Na túa queda metida a vida, a terra e o aire, a bolboreta ( fugaz a súa vida como ás veces a memoria)a savia das plantas e ese saltamontes que vai brincando nos miolos breve como a vida.
    un biquiño balbi.

    ResponderEliminar
  2. Podería haber unha memoria azul que nos levase de volta a orixe, aquela onde os fíos ainda estaban por tecer e os soños por chegar.
    Unha preciosa descripción dos fíos ésta que me deixas, Mariola, agrádame moito e faime reflexionar.
    Bicos

    ResponderEliminar