Siempre están los hilos.
La maraña de hilos
que la memoria ensambla por
analogía. De no ser
por esos hilos,
la existencia -¿la existencia?-
todo sería un cúmulo de
fragmentos -¿de fragmentos?-,
bueno, destellos si se quiere.
Todo sería destellos. Inconexos.
Chantall Maillard
Moi ben acertado o poema e o cadro. Cada un suxeita eses fíos dunha maneira concreta e sen eles a nosa memoria quedaría deslabazada. E si, quizais serían destellos, quen sabe...
ResponderEliminarE a memoria ten esa cor azul tan fermosa? Na túa queda metida a vida, a terra e o aire, a bolboreta ( fugaz a súa vida como ás veces a memoria)a savia das plantas e ese saltamontes que vai brincando nos miolos breve como a vida.
un biquiño balbi.
Podería haber unha memoria azul que nos levase de volta a orixe, aquela onde os fíos ainda estaban por tecer e os soños por chegar.
ResponderEliminarUnha preciosa descripción dos fíos ésta que me deixas, Mariola, agrádame moito e faime reflexionar.
Bicos